London iqtisadi siyasət araşdırmaları Mərkəzi (CEPR) populist siyasətçilərin öz ölkələrinin iqtisadiyyatına təsirinin dərəcəsini hesablayıb. Bu haqda məlumat təşkilatın saytında dərc olunub.
Müəlliflər populistlərin meyarları altına düşən siyasətçilərin fəaliyyətinin nəticələrini araşdırıblar. Müəlliflər, “dürüst xalq” və onun maraqlarının “korrupsiyalaşmış isteblişment”ə qarşı qoyulmasını əsas məsələ hesab edirlər. Araşdırmada populistlər arasında İsrailin baş naziri Benjamin Netanyahu və Venesuela prezidenti Nikolas Maduro fərqlənir. Birinci daha çox sağçı baxışlara üstünlük verir (əhalini mühacirlərdən müdafiə edəcəyini vəd edir), ikinci – sağçı baxışlara malikdir (böyük şirkətlər və oliqarxlar tərəfindən həyata keçirilən korrupsiyaya qarşı mübarizə aparmaq üçün vədlər üzərində siyasət qurur).
Müəlliflər populizmə daha çox meylli olan ölkələrə Argentinanı (İkinci dünya müharibəsi başa çatdığı andan indiki zamanadək olan müddətin 39 faizində populistlər hakimiyyətdə olublar), İndoneziyanı (zamanın 32 faizi), İtaliyanı (29 faiz) və Ekvadoru (23 faiz) aid ediblər.
Tədqiqat həmçinin bir neçə qanunauyğunluq və tendensiyanı da ortaya qoyub. Populistlər, bir qayda olaraq, iqtisadi böhranlar zamanı hakimiyyətə gəlirlər. Nəhəng ümumdünya iqtisadi böhranları populizm “dalğaları”na təkan verib. Bu xüsusilə də 1930-cu ildə (Böyük durğunluqdan sonra) və 2010-cu ildə (dünya maliyyə böhranından sonra) daha aydın özünü göstərib.
Populistlərin əksəriyyəti xarici malların daxili bazarlara daxil olmasını məhdudlaşadırıraq, bundan ötrü rüsumlar tətbiq etməklə, proteksionist siyasət yeridirlər. Eləcə də onlara ucuz kreditlər hesabına iqtisadiyyatı dəstəkləmək üçün aşağı faiz dərəcələrində ifadə olunan yumşaq pul-kredit siyasəti də xarakterikdir. Nəhayət, bir çox populist liderlər – dövlət başçıları milli və qlobal iqtisadiyyatlardakı ənənəvi nəzarət və tarazlıq sistemini pozaraq öz səlahiyyətlərini genişləndirməyə çalışırlar.